Carlitos Valderrama

Xa que moitas veces non sabemos que escribir nestas paxinas cando nos temos novas ou partidos e para darlle vidilla a este blog,algun dia que outro escribirei sobre algo relacionado co futbol,algun xogador,clube,etc... Hoxe vou falar sobre un dos meus idolos Carlitos Valderrama,non sei se moitos o coñeceredes. A súa técnica caracterizouse polo excelente control de balón que posuía, ademais da súa gran visión do campo e da posición dos seus compañeiros á hora de facer os pases. Ao xogar, xeralmente os seus movementos son pausados con pouca potencia, ou velocidade, pero sempre co balón o máis preto dos pés, e sen inclinar a cabeza. A súa calidade, recoñecida por todo o mundo, é de pasador. Debutou en Unión Magdalena en 1981. Despois xogou en Millonarios en 1984, e paso ao Deportivo Cali en 1985. Fixo parte do gran equipo dirixido por Vladimir Popovic, xunto a Álvaro o "Polaco" Escobar, Sergio o "Checho" Angulo, e Bernardo Redín. Con este último, conformou a parella de volantes famosa, destaca polo seu estilo solto, e vistoso para xogar. Dicíase que os dous xogaban xuntos de memoria. Con este equipo, o "Pibe" quedou subcampión en 1985 e 1986. En 1988 pasou ao Montpellier Herault SC de Francia onde gañou a Copa de Francia en 1990. Carlos foi convocado por Francisco Maturana para a Selección, para competir na Copa América 1987 en Arxentina. Na Copa marcou un gol, e foi recoñecido por todo o continente, como o mellor futbolista de América. A Selección quedou terceira, seguindo a Chile, e Uruguai. Carlos foi convocado para a Selección para a Copa América 1989, onde quedou eliminada en primeira rolda, e para as eliminatorias ao Mundial de 1990. A Selección gañou o dereito a un repechaje con Israel por unha cota ao Mundial, o cal conseguiu. No partido fronte a Emiratos Árabes marcou un gol, e fronte a Alemaña, partido recoñecido como un dos máis emocionantes do torneo, serviu o gran pase gol a Freddy Recuncho para o gol no marcador final 1 a 1. Colombia quedou en oitavos de final, pero sempre estivo a figura do "Pibe" como líder, e eixo do equipo. En 1991 xogou no Real Valladolid no equipo tamén dirixido por Maturana, á beira tamén de René Higuita e Leonel Álvarez. En 1992 foi adquirido polo Independente Medellín. Xogou para o segundo semestre dese ano, baixo a dirección de Xullo Comesaña. A pesar que o equipo non clasificou ás finais, foi o xogador máis destacado do semestre. En 1993, o dono do Junior de Barranquilla, Fuad Char, adquiriu o pase de Carlos, e así tamén adquiriu a xogadores de experiencia como Miguel o "Niche" Guerreiro, e Iván René Valenciano que xogaba para o Atalanta de Italia, e como adestrador a Comesaña, e conformou un equipo moi forte para gañar o título da tempada. Co equipo gañou as fases do campionato (Apertura, Finalización), e clasificando a cuadrangulares, e quedando campión o día 19 de decembro. Carlos foi o capitán do equipo, e recoñecido outra vez como o futbolista do ano. Entre os seus momentos máis especiais, o gol que anotou a Atlético Nacional en Medellín, no xogo que terminou 3 a 3, e como líder na final contra América, arengando aos seus compañeiros, e servindo o pase para o gol anotado por Osvaldo McKenzie, ao cabo, o gol do título. Ao ano seguinte (1994), xogou a Copa Liberadores. Chegou a semifinais, e quedou eliminado da final, por penais, a expensas de Vélez Sársfield, que ao cabo sería campión de América, e despois campión Intercontinental. Tamén en 1993 foi convocado á Selección, e competiu na Copa América de Ecuador, quedando terceiro novamente, e nas eliminatorias ao Mundial de 1994 onde Colombia pasou primeira, directamente, outra vez recoñecéndose como o mellor futbolista do continente. En devandita eliminatoria lémbrase especialmente o famoso 5-0 que lle propinou Colombia a Arxentina en Buenos Aires. Ese gran rendemento levou a que moitos analistas prognosticasen que Colombia era firme candidata a gañar o título mundial de fútbol, pois sumado ao gran rendemento de Valderrama, outras figuras como Faustino Asprilla, Freddy Recuncho ou Adolfo Valencia estaban no seu apoxeo. Ao ano seguinte estivo no Mundial, aínda que a súa convocatoria estivo en dúbida por unha lesión nun partido amigable a comezo de ano. Colombia era sen ningunha dúbida un dos favoritos para gañar o título Mundial, con todo, a selección, afectada por ameazas e presións de todo tipo, foi eliminada en primeira rolda, situación que desembocou na tráxica morte do defensa Andrés Escobar. En 1995 volveu ser campión co Junior de Barranquilla. En (1996) emigrou a Estados Unidos para xogar en Tampa Bay Mutiny (1996-97 e 2000-01), Miami Fusion (1998-99) e Colorado Rapids (2001-02). Durante a súa etapa en Estados Unidos, foi cedido a préstamo en 1997 ao Deportivo Cali onde xogou nos meses de abril e maio. Tamén participou na Selección dirixida por Hernán Darío Gómez na eliminatoria ao Mundial de 1998, en eliminatorias, e no Mundial. A Selección clasificouse terceira, faltando unha data, e no Mundial, quedou outra vez en primeira rolda. Entre os seus momentos especiais, os goles anotados a Chile en Barranquilla, e a Arxentina en Buenos Aires, na cancha de Boca, e o pase gol a Léider Prezado no triunfo ante Tunes. Posúe a marca de asistencias da Major League Soccer, con 114 e é o segundo Xogador en ser elixido máis veces como o mellor xogador de Sudamérica (en total 2 veces). O 1 de febreiro de 2004 foi o seu retiro oficial. O encontro de despedida, ao que asistiron figuras internacionais como José Luís Chilavert, Diego Armando Maradona, Enzo Francescoli, os seus amigos e compañeiros de de Selección, e o artista, e admirador Carlos Vives. Asistiron esa noite 56.000 espectadores ao Estadio Metropolitano, que non deixaron de ovacionar ao emblemático ?10? do equipo colombiano na súa despedida. A partir do segundo semestre de 2007 acepta a Dirección Deportiva e a Asistencia Técnica do Club de Fútbol Colombiano Junior de Barranquilla, facendo dupla técnica con Luís Grau, ambos os ex xogadores e campións da liga nacional con este club na década final do século XX.